بایگانی اسفند ۱۳۹۲ :: هیئت یارقیه (س) شهرستان بابل

۶ مطلب در اسفند ۱۳۹۲ ثبت شده است

تقارن ایام فاطمیه با نوروز 93

۰ نظر

۰ ۲۶ اسفند ۹۲ ، ۲۲:۲۸

خادم الحسین هیئت یا رقیه

فاطمه (س) بهترین مادر دنیا

شعر شهادت حضرت زهرا (س)

به هنگام غذا خوردن دهانم درد می گیرد

ببین حیدر همه تاب و توانم درد می گیرد

به زینب قول دادم تا سرش شانه کشم امشب

چگونه، چون تمام بازوانم درد می گیرد

ببند آرام تر زینب محل زخم پهلویم

که در هنگام بستن استخوانم درد می گیرد

چنان رویم ورم دارد که وقت صحبت با تو

علاوه بر رخم حتی زبانم درد می گیرد

هنوز از آتش آن روز پشت درب می نالم

تن سرخم، تن آتشفشانم درد می گیرد

دلم می خواست دستت را بگیرم توی دستانم

که تا دستم به دستت می رسانم درد می گیرد

مخواه از من که بی دیوار تا از جای برخیزم

که بی دیوار کل جسم و جانم درد می گیرد

حسن می گرید و آرام اشک از دیده می ریزد

ولی تا دست رویش می کشانم درد می گیرد

ز بس که گریه کردم اشک هایم سوخت حیدر جان

که هر دم اشک چشمی می فشانم درد می گیرد

همیشه گفته ای زهرا نگاه مهربان داری

ولی دیگر نگاه مهربانم درد می گیرد

گواهی می دهد از خود تنور خانه ات حیدر

که با دستم خمیری می فشانم درد می گیرد

شاعر میثم رنجبر

۰ نظر

۰ ۲۴ اسفند ۹۲ ، ۲۲:۰۵

خادم الحسین هیئت یا رقیه

شهیدعلیرضا محمودی

قسمتی از وصیت نامه تکان دهنده شهید علیرضا محمودی

بار خــدایا از کـارهایی کـه کرده ام به تو پنـاه می بـرم از جمله :
از ایـن که حـسد کردم…
از ایـن که تـظاهر به مطلبی کردم که اصلاً نمی دانستم…
از ایـن که زیبایی قلمم را به رخ کسی کشیدم….
از این که در غذا خوردن به یاد فقیران نبودم….
از این که مرگ را فراموش کردم….
از این که در راهت سستی و تنبلی کردم….
از این که عفت زبانم را به لغات بیهوده آلودم…..
از این که در سطح پایین ترین افراد جامعه زندگی نکردم….
از این که منتظر بودم تا دیگران به من سلام کنند….
از این که شب بهر نماز شب بیدار نشدم….
از این که دیگران را به کسی خنداندم، غافل از این که خود خنده دارتر از همه هستم….
از این که لحظه ای به ابدی بودن دنیا و تجملاتش فکر کردم….
از این که در مقابل متکبرها، متکبرترین و در مقابل اشخاص متواضع، متواضع تر نبودم….

از این که شکمم سیر بود و یاد گرسنگان نبودم….
از این که زبانم گفت بفرمایید ولی دلم گفت نفرمایید.
از این که نشان دادم کاره ای هستم، خدا کند که پست و مقام پستمان نکند….
از این که ایمانم به بنده ات بیشتر از ایمانم به تو بود….
از این که منتظر تعریف و تمجید دیگران بودم، غافل از این که تو بهتر از دیگران می نویسی و با حافظه تری…..
از این که در سخن گفتن و راه رفتن ادای دیگران را درآوردم….
از این که پولی بخشیدم و دلم خواست از من تشکر کنند….
از این که از گفتن مطالب غیر لازم خودداری نکردم و پرحرفی کردم….
از این که کاری را که باید فی سبیل الله می کردم نفع شخصی مصلحت یا رضایت دیگران را نیز در نظر داشتم….
از این که نماز را بی معنی خواندم و حواسم جای دیگری بود، در نتیجه دچار شک در نماز شدم….
از این که بی دلیل خندیدم و کمتر سعی کردم جدی باشم و یا هر کسی را مسخره کردم….
از این که ” خدا می بیند ” را در همه کارهایم دخالت ندادم….
از این که کسی صدایم زد اما من خودم را از روی ترس و یا جهل، یا حسد و یا … به نشنیدن زدم….
از ……